Na een week van meerdere opleidingen in Kinshasa mag ik op maandag 16 mei 2011 vertrekken naar Goma, mijn voorziene bestemming in Oost-Congo, land van Hutu’s en Tutsi’s en nog zoveel meer…
Er zijn maar twee betrouwbare maatschappijen waarmee we mogen vliegen, de VN en ECOFLIGHT, een maatschappij die vliegt voor de EU.
De maandagmorgen…dat wordt dan de VN vlucht…om 5.30u opgehaald op logement, naar de luchthaven (ja, langs diezelfde hobbelbaan als een week voordien) waar ik op een afgeschermde zone kan inchecken…evenwel, de EU is geen bevoorrechte partner van de VN, dus zij geven voorrang aan hun eigen mensen, zelfs indien je al een ticket hebt. In het verleden hebben meerdere collega’s al ondervonden dat ze net voor het vertrek te horen kregen dat ze niet meer meekonden en zich de volgende dag opnieuw moesten melden..stel je voor !
Ik met een klein hartje naar de incheckbalie…lekker aanschuiven…daarna nog wat taksen betalen, maar de bagage gaat alvast door. Vervolgens kom ik met mijn biljet bij een Congolese medewerkster terecht Zij bestudeert mij en mijn ticket…ze ziet dat ik vlieg voor de rekening van de EU (EUPOL) en onmiddellijk gaat zij in het Lingala in discussie met een ander personeelslid…..ik knijp mijn billen al dicht…toon nog even mijn meest meelijwekkende blik, maar kordaat word ik naar de wachtkamer verwezen…ondertussen komen andere passagiers ook binnen, een allegaartje van burgers en militairen uit India, Pakistan, Zuid-Afrika, Uruguay… De sfeer is goed!
De vlucht is voorzien voor 08.20u. Een rechtstreekse vlucht naar Goma duurt normaal een goeie drie uur…maar we vliegen blijkbaar via Kisangani en Kindu naar Goma, aankomst voorzien rond 16.00u…
Uiteindelijk, na goed anderhalf uur wachten, kunnen we incheken…ik schuif voorzichtig aan…geef mijn boarding kaart af....niemand houdt mij tegen en we worden naar een busje geleid dat ons via de tarmac naar het vliegtuig zal brengen.
Dat vliegtuig(je) dan….een Antovonv 24 van Russische makelij met twee propellers…als dat maar goed komt. De kenners onder jullie weten allicht waar die “24” voor staat. Anderen zouden misschien kunnen vermoeden dat dit het bouwjaar is….niet dus…alhoewel…het interieur verwijst duidelijk naar een ver Russisch verleden..de binnenfuselage zit wat los rond de vensters..maar ik ben allicht een zeurkous…De ongeveer 30 passagiers duwen zichzelf in hun stoelen. Er is geen plaats voorzien voor de handbagage, dus alles tussen de benen of op de schoot…nog even wat veiligheidsrichtlijnen en een demonstratie van een vooroorlogs zuurstofmasker en weg zijn we…
Tijdens de vlucht naar Kisangani is er op een bepaald ogenbllik serieus wat turbulentie…hier en daar worden de gekende papieren zakjes al bovengehaald, een vrouw is volledig van de kaart….maar uiteindelijk valt alles nog mee en na twee stops wordt er uiteindelijk rond 17.45u geland op de luchthaven van Goma...de collega’s Benoït en Runo staan me al op te wachten…het vervolg van mijn avontuur wenkt.. :)
Op de foto met Runo, mijn Zweedse collega die volgende week naar huis terugkeert.
