Deze zeer actieve vulkaan, op ongeveer 16km van Goma, is gelegen in het nationale Park van Virunga. Hij is 3.470m hoog…een krater met een doorsnede van 1,2km, behoort tot de familie van de “stratovulkanen” en is gelegen langs de Afrikaanse riftvallei die loopt van Oost-Afrika tot Mozambique.
Recente grote uitbarstingen dateren van 1977 en 2002, tussendoor was er nog wat beperkte activiteit in 1982, ‘83 en ’94 en 2007. Bij de laatste grote uitbarsting (januari 2002) vielen er ongeveer, naargelang de bron, tussen 50 en 200 slachtoffers, het overgrote deel van de bevolking was reeds vooraf geëvacueerd omdat men reeds enkele dagen voordien sterk verhoogde seismische activiteit had vastgesteld. De snelheid waarmee de lava toen van de berg kwam gerold benaderde de 100 km/h, de lava liep tot in het Kivu meer. Huizen werden bedolven onder 2 meter lava.. De lavastroom was op sommige plaatsen 200 tot 1000m breed en of dat nog niet erg genoeg was, volgden er nadien nog diverse aardschokken die verdere schade hebben aangericht.
Thans is de vulkaan een toeristische trekpleister, niet dat er veel toeristen zijn in Congo, ik heb er alleszinds nog geen ontmoet. De “toeristen” die de vulkaan beklimmen maken deel uit van de NGO’s, VN, EUPOL, MONUSCO ea…Mensen die hun weekend nuttig willen besteden via deze tweedaagse trekking. Je raadt het al, samen met enkele collega’s heb ik tijdens het weekend van 28-29 mei de vulkaan beklommen.
Het verzamelpunt bevindt zich in een dorpje, genaamd Kibati. Men zit dan al op een hoogte van een goede 2000 meter en dat is maar goed ook, zo zal later blijken…
Je maakt er kennis met de parkwachters die ons gaan vergezellen. Ze dragen elk een AK 47 (beter gekend als de “Kalashnikov”) met een aantal reserveladers. Het is een gebied op de grens met Rwanda waar vroeger nogal wat rebellen de plak zwaaiden…nu, met de hoeveelheid munitie die ze bij hebben kunnen we letterlijk "naar de oorlog", maar ik kan iedereen direct geruststellen, we zijn onderweg niemand tegengekomen...behalve onszelf!
Je krijgt de kans om een “drager” te huren, iemand uit het dorp die je rugzak wil dragen. Dit was best handig aangezien je nogal veel meesleurt, waaronder eten, veel drank, een slaapzak, warme kledij, regenkledij.
Als je voor de berg staat, die vanuit alle hoeken van Goma te zien is, lijkt deze reusachtig (geloof me!), zodus besloot ik wijselijk om een drager (porteur) in te huren. Je betaalt daarvoor 24 USD. Sommigen willen dat bedrag niet betalen of wanen zichzelf sterk genoeg en tillen liever zelf hun rugzak. Ze zullen het zich dik beklagen!
Iemand van het agentschap bij wie de excursie werd geboekt, is aanwezig en hij neemt die 24USD ontvangst…en niet de drager…benieuwd hoeveel die man uiteindelijk in handen krijgt. Mijn drager heet Joseph, woont in Kibati en is van middelbare leeftijd al kan ik er echt geen leeftijd op plakken. Gezwind tilt hij mijn rugzak op, wij dragen stevige wandelschoenen of combat shoes, zij dragen rubberen laarzen.
Van onze dienst zijn we met vijf…een paar dertigers, een veertiger en ..euh..een vijftiger (ik dus), er komen ook wat leden van de VN, drie Indische blauwhelmen en een paar Amerikanen uit Kigali. Samen met de dragers en de parkrangers zijn we met ongeveer een 25-tal en na een korte briefing zijn we weg!
Al vlug blijkt dat het geen zondagse picknick wordt, het eerste gedeelte van het pad loopt door het bos en is niet al te steil, bovendien is het lekker warm. Na een klein uur en een eerste rustpauze wordt er nog volop gepraat en gelachen…(’t zal rap veranderen)
Bij de tweede etappe is het opletten geblazen want de ondergrond van het pad wijzigt zich langzaam en gaat over in stukken rots, het wordt ook steiler, het is al wat meer puffen en blazen, maar we bereiken het tweede rustpunt (het is al heel wat stiller in de groep). Een Amerikaans koppeltje is al teruggekeerd, de man kon het tempo duidelijk niet aan. Een andere jonge Amerikaan - met ruim overgewicht - is de uitputting nabij maar zet door.
We beginnen de derde etappe en de ondergrond bestaat nu uit losse en vastere keien, meestal lavastenen. Een echte aanslag op de onderste ledematen en een evenwichtsoefening. Het is zwoegen, niemand zegt nog een woord, het is duidelijk ieder voor zich…(ik stel mij meermaals de vraag : waar ben ik in godsnaam mee bezig...)
Bij het derde rustpunt blijkt dat de vermoeidheid bij de meesten al duidelijk heeft toegeslagen, we zijn nat van ’t zweet doch de temperatuur is reeds sterk gedaald waardoor een stevige pull aangewezen is.
De vierde etappe is terug een mengeling van vaste ondergrond en kleine en grotere stukken losse lavastenen, maar dit keer wordt het een stuk steiler. Het hoogteverschil is ook reeds merkbaar... of is het de vermoeidheid? Allicht een combinatie van de twee. Vooral het allerlaatste stuk…als het ware een steile “trap” doet ons heel diep in onze reserves tasten. Dit stuk is misschien amper 150 meter hoog/lang, we zien de rand van de krater al en ook de huisjes waar we de nacht zullen doorbrengen. Ik - maar ook de meeste anderen – moeten noodgedwongen regelmatig stoppen om onze ademhaling onder controle te krijgen. Mijn drager daarentegen wandelt gezwind de laatste helling op!
We zien alle kleuren van de regenboog, maar uiteindelijk bereiken we toch de kraterrand. Wolken hangen over de krater zodat we niks zien en al vlug wordt het ook donker en koud. Noodgedwongen trekken we ons terug in onze “cabane”, geen elektriciteit, geen water en ook geen verwarming uiteraard. Na een goed uur komt men ons verwittigen dat de wolken zijn weggetrokken. We sleuren ons uit ons bed en kruipen naar de kraterrand, een fles wijn wordt gekraakt en beneden 200 meter diep zien we een fantastisch schouwspel in het lavameer…als een reusachtige pot spaghettisaus borrelend en pruttelend zien we de brandende lava.
Op een bepaalde plaats merken we een gedenksteen met een kruis en een wit lint. Het gerucht doet de ronde dat er ooit een Chinese vrouw in de krater is gevallen en uiteraard…we krijgen het verhaal, dat we ook al in Goma hadden gehoord, nergens bevestigd…is het een legende ?
Na een uurtje komt de mist terug opzetten en keren we noodgedwongen naar ons nachtverblijf terug…maar van slapen komt niet veel in huis. Door een toeval deel ik de “chalet” met de jonge Amerikaan, blijkt dat hij last heeft met zijn ademhaling en met nog zoveel meer, ook de zwavelgeur hindert hem...enfin we kletsen ons door het grootste gedeelte van de nacht.
’s Morgens omstreeks 6 uur worden we door onze begeleiders gewekt. Vertrek om 06.30u…enigszins geradbaakt van de gedane inspanningen van de dag voordien en door het gebrek aan nachtrust, kruipen we uit ons bed, een vlugge hap, een uitgedroogde en platgeduwde sandwich, een slok water, smaken doet het niet ..honger heb je ook niet echt….een kop koffie daarentegen zou..…, enfin, we verzamelen ons gerief (en onze moed) en geven onze rugzak terug aan de drager.
Was de tocht naar boven “grensverleggend”, dan moet de afdaling er zeker niet voor onderdoen…hetzelfde pad, dezelfde losse en vaste stenen…aanvankelijk ook de kou….het doet ons allemaal afzien en we zijn al heel blij als we opnieuw tussen de vegetatie terecht komen. Ondertussen hebben onze voeten te lijden, niemand zegt nog iets. Alleen de dragers praten luidop tegen elkaar..en de “toeristen”…die zien af, de ene al meer dan de andere, maar de tocht naar beneden is niet zonder gevaar door de onstabiele ondergrond. We krijgen het allemaal opnieuw onder onze voeten geschoven, maar er zit niets anders op dan naar beneden te gaan, glijden, strompelen….Het laatste uur loop ik op “automatische piloot”, net zoals enkele anderen. Mijn drager volgt mij op de voet. Uiteindelijk bereiken de meesten het eindpunt na bijna vier uur. Eénmaal beneden ontdoe ik mij van mijn bottines en al vlug blijkt dat ik een veelvoud van “blaren” heb opgelopen.
Iedereen bereikt min of meer zonder kleerscheuren het eindpunt. Eens terug op mijn logement weet ik een goeie douche te waarderen als nooit tevoren…voetverzorging dringt zich op…maar het is de moeite geweest, uiteraard het spektakel in de krater, de fantastische vergezichten onderweg….(al ontging mij dat grotendeels tijdens de afdaling) en de tevredenheid dat je ondanks al het afgezien niettemin hebt doorgezet. Mijn beenspieren en mijn voeten zullen evenwel nog een tweetal dagen hevig protesteren, een blauwe teennagel….grensverleggend…ja, dat was het zeker...in meerdere opzichten…
Groeten uit Goma
Onze begeleiding
Mijn rugzakdager Joseph
