Op een dag moet ik een Congolese collega François afhalen op de luchthaven van Goma. Hij werkt in het gerechtelijk labo in Kinshasa en gaat een opleiding geven aan zijn collega’s in Goma, want hier is er, net als in de rest van Congo, geen enkel gerechtelijk labo. Het vliegtuig is, naar Congolese normen, redelijk op tijd: ongeveer driekwartier vertraging…de moeite niet waard om over te spreken.
Ik sta in een ruimte die doorgaat als de aankomsthal. Trouwens, aankomsthal en vertrekhal bevinden zich in één en dezelfde ruimte. Het is de kleinere versie van het luchthavengebouw in Kinshasa, maar dan van iets recentere datum. Verwacht geen elektronisch bord met al de vluchten erop vermeld zoals in de meeste landen, iedere vliegtuigmaatschappij heeft een bord met daarop, in krijt geschreven, de aankomst/vertrekuren van hun vluchten.
Zoals overal in Congo wordt er veel over en weer gelopen en drukte verkocht. Hier is het niet anders. Terwijl ik sta te wachten, komen twee Afrikaanse vrouwen op mij afgestapt, behalve een fors overgewicht, dragen beide dames ook een badge. Ze vragen mij of ik op iemand wacht (alsof je voor je plezier in een dergelijk gebouw bent, maar ik begrijp hun bedoeling wel, ze willen allicht helpen…wellicht voor een kleine “tegemoetkoming” ), blijkt dat zij op de luchthaven werken.
Ik zeg hen dat ik het alleen wel afkan en daarop gaan ze richting cafeteria, ze hebben hun pauze zeggen ze, misschien hoopten ze dat ik hen ondertussen zou trakteren…enfin, in Congo – en bij uitbreidng in heel Afrika - wordt zelden iets spontaan gedaan, alles heeft zijn bedoeling, dat heb ik ondertussen al lang begrepen.
Ik sta te wachten onder het bord “Arrivée”, er staat een politieman in het deurgat. Hij verspert de weg voor al wie langs daar wil binnengaan, althans dat is wellicht de bedoeling. In de tijd dat ik daar sta te wachten, zie ik meer mensen langs daar naar binnen gaan, dan via de deur “Départ » enkele meters verder. Aanvankelijk laat hij niemand door, maar telkens ontstaat een discussie en uiteindelijk geraakt iedereen binnen, badge of geen badge. Soms zie ik vluchtig een opgeplooid bankbiljet overhandigd worden…veiligheid?
Taxichauffeurs komen zich nu ook in het deurgat wringen en willen naar binnen. Als zij de bagage van hun cliënt reeds van de band kunnen halen, dan levert hen dat misschien wat extra’s op en zo zijn ze ook de concurrentie te vlug af. Sommigen verspreiden naast een penetrante lijfgeur, ook nog duidelijke sporen van recent alcoholgebruik.
Op een bepaald ogenblik maken ze het te bont en een gezette man in een grijs kostuum, met veel gezag, maar met nog meer vetvlekken op zijn kledij, maant ze onmiddellijk aan te verdwijnen uit het deurgat. Ze gaan uiteindelijk twee meter achteruit, maar eens de man verdwenen is, komen ze zich terug in het deurgat wringen.
Uiteindelijk landt het vliegtuig en dan is het hek helemaal van de dam, ook wachtende familieleden wurmen zich nu door het deurgat en de veiligheidsagent laat het voor wat het is. Ondertussen zie ik mijn collega aanschuiven bij de paspoortcontrole. Niettegenstaande het een binnenlandse vlucht is, duurt de controle lang. Wellicht verwacht de beambte enige “tegemoetkoming” om alles wat vlotter te laten verlopen, enkele blanke passagiers ondergaan duidelijk hetzelfde lot…al neemt het bij hen zo mogelijk nog meer tijd inbeslag. Uiteindelijk raakt François tot bij mij, opgelucht en uiteindelijk met al zijn bagage.
In het weggaan passeren we de cafetaria, we zijn ondertussen ongeveer een uur later, de twee Afrikaanse dames hebben blijkbaar nog steeds pauze. Ik zwaai hen nog even toe en - duidelijk teleurgesteld - krijg ik van hen een stil “au revoir” te horen.
Mijn auto staat op de parking, nog voor we instappen komt een jonge Congolees aangelopen met een doek in de hand, en begint - ongevraagd natuurlijk – heftig de zijruit van mijn auto te kuisen. We stappen in en vertrekken onmiddellijk…de jongeman kijkt mij ongelovig aan, zoveel hulvaardigheid en geen beloning…..hoe ondankbaar die Muzungu ( blanke).“Sociaal dienstbetoon”.… geloof me, je wordt er in Congo soms toch zo moe van…
Enkele dagen later breng ik François opnieuw naar de luchthaven…en ja hoor, één van de dames zit weer in de cafeteria. Ze herkent mij en komt met een zwierige gang op mij afgestapt. Ze begroet mij hartelijk alsof we elkaar al jaren kennen en goede vrienden zijn. Ik begeleid François naar de zone “départ” en zwaai hem uit. Bij het naar buiten gaan? zit de dame nog steeds in de cafétaria. Ik zwaai beleefd en stap in mijn voertuig. De volgende keer vraag ik toch even naar haar functie in de luchthaven want dat blijft toch een mysterie….
Op de parking moet ik even wachten om te kunnen vertrekken want een peleton soldaten komt in looppas en luid zingend in tempo mijn richting uitgelopen…en het leger in Congo….dat loop je best niet voor de voeten!
Groeten
Patje
