Ondertussen ben ik natuurlijk al een tijdje definitief terug
in België maar ik kwam er nog niet aan toe om mijn blog af te sluiten. Was het nu door een writer’s block, een post
“koloniale depressie” of de fantastische sfeer op de werkvloer….ik weet
het niet juist.
Na mijn laatste verlof reisde ik eind maart voor de laatste
keer richting Kigali en Goma. Vanaf dan
zijn mijn laatste weken in Congo zijn zeer vlug voorbij gegaan.
Tijdens het verlengde weekend van 1 mei heb ik nog vlug een
leuke safari meegepikt in het Akagera
Park in Oost – Rwanda maar nadien werd het stilaan tijd om mijn valiezen te
pakken richting Kinshasa…
Op mijn kamer in Goma de dwingende vraag : wat pak ik nog
allemaal mee richting Kinshasa en later richting België, wat laat ik achter
voor de kok, de kuisploeg, de bewakers….een moeilijke denkoefening als je
iedereen iets wil geven.
Her en der afscheid nemen. Nog een laatste keer passeren
langs het weeshuis, een emotineel moment
waar ik onder luide gezangen werd uitgewuifd, nog een laatste blik op de
zonsondergang boven het Kivu meer en de zon die verder verdwijnt over de bergen
van Sake.
Nog rap even binnen wippen bij het Indische detachement van
de VN waar ik de afgelopen maanden veel leuke uurtjes getennist heb, daarna nog
een laatste keer een fantisch lekkere rundsbrochette in de “Petit Bruxelles” en
nog wat aan de toog leuteren in de “Coco Jambo” waar we andermaal wat dollars
en Congolese franken achterlaten.
Dan vrijdagmorgen 4 mei, valiezen dicht, afscheid nemen van
de collega’s en richting luchthaven. Dit
keer geen overjaarse Antonov om mee te vliegen maar een gloednieuwe Embraer uit
Zuid-Afrika. Nog een laatste blik op de overbevolkte wijken van Goma waar wij
laagvliegend over scheren.
In een eerste fase vlieg ik voor de zoveelste keer richting
Kisangani…enkele uren wachten en dan opnieuw een ander vliegtuig op naar
Kinshasa. In rechtstreekse lijn een vlucht van nauwelijks 3 uur. Door de
tussenstop is het nog min nog meer een dagtrip.
De luchthaven van Kinhasa ligt ver van het centrum….Door het
hectische verkeer en het soms aan waanzin grenzende gedrag van de Congolese
chauffeurs ben je rap meer dan een uur onderweg.
Ik heb geluk, de “chef de mission” van het hoofdkwartier in
Kinshasa organiseert net die avond het maandelijks een diner voor het
personeel. Voor mij een uitstekende
gelegenheid om wat bij te praten met de collega’s die ik het afgelopen jaar
maar een paar keer heb gezien. De avond eindigt in een plaatselijke tent
genaamd de “colibri”…uitgebaat door een Belg.
Het was een lange dag geweest, dus de andere horeca instellingen laten
we maar voor wat ze zijn.
Merkwaardig tafereel ‘s anderendaags op de plaatselijke
“vlooienmarkt”. Men biedt er tekeningen
aan van Kuifje met daarop de cover van de strip “Kuifje in Congo”. Voor een
habbekrats kan je “Kuifje” laten vervangen door je eigen naam. Als ik het goed voor heb was er destijds in
Brussel een Congolees die daarvoor naar de rechtbank was gestapt wegens te
racistisch en denigrerend,….Als ik die mannen in Kinshasa daarover spreek
lachen zij dat gewoon weg. Als ’t wat opbrengt is ’t allemaal goed en kan het
hen geen fluit schelen!
Dan 8 mei, uiteindelijk de dag van het vertrek. Leuk detail, in Kinshasa kan je ’s morgens je
bagage laten inchecken in het centrum van de stad, in het gebouw van SN
Brussels. Heb je ’s avonds enkel nog je
handbagage om zich over te bekommeren en maar best ook. We hebben ook ons
persoonlijk wapen bij en tijdens de check-in tonen we de nodige papieren. Uiteindelijk wil de Congolese politieman maar
al te graag voor onze wapens zorgen met de belofte dat hij ze eigenhandig op
ons vliegtuig zou afleveren….We hebben hem beleefd doch kordaat bedankt voor de
aangeboden service…
Eens de check-in en de metaaldetector gepasseerd – controle
is daar gewoon een lachertje – worden we toegelaten in de VIP ruimte…Nu, je moet
je daarbij echt niet veel voorstellen maar het is er best gezellig.
Dan wordt het aftellen, ondertussen nog wat vocht tot ons
genomen want het was er natuurlijk warm….onze laatste rekening betaald , weeral
zonder ticketje en wellicht er weeral “op gelegd” maar we nemen het er bij. De
serveuse toverde nog eens haar parelwitte tanden bloot en dan over de tarmac
naar het vliegtuig. Net voor het
instappen staan er nog tal van beambten druk te doen over één of ander
formulier. In het tumult had ik het
mijne al afgegeven maar ze vonden het niet onmiddelllijk terug, wat discussie
maar uiteindelijk geraak ik toch op het vliegtuig. Enkele minuten later zijn we de lucht
in. We zijn gelukkig dat we het avontuur
heelhuids en zonder veel problemen overleefd hebben, een reden om het glas te
heffen uiteraard.
Het was voor ieder van ons een fantastische ervaring en wat
mij betreft, het smaakt naar meer….maar eerst in België wat acclimatiseren natuurlijk.
Ik wil iedereen bedanken die via mail, sms of enig ander
middel contact genomen heeft met mij. Dank
ook aan Carlo, Kathy, David en Frank omdat zij, ondanks alles, onze – nagenoeg
- gedecimeerde sectie in leven gehouden hebben en ik er nadien weer terecht kon.
Veel dank ook aan Dominiek die mij tal van cursussen en foto’s
doormailde.
Dank aan Benoit, Luc, Fréderic, Jean - Sébastien voor de
leuke tijd in Goma. Koen, Marc, Filippo
en de andere Belgen in Kinshasa.
Dank ook aan de gulle schenkers van kledij en geld voor het
weeshuis in Goma. Het is echt goed
besteed geweest. Ik hoop van harte dat
de toestand daar ooit beter wordt. Jammer
genoeg is het momenteel nog maar eens bergaf aan het gaan. Het eeuwig durende
probleem met Congo….. oorlog, corruptie
en armoede gaan er hand in hand.
Gelukkig is “Dieu” er nog altijd, volgens de Congolezen althans, maar
die zal hen ook niet kunnen redden vrees ik… (Wellicht heeft hij Congo uit het
oog verloren) ….. De dag dat Congolezen zich dat gaan echt realiseren en
uiteindelijk zelf de handen uit de mouwen steken, kunnen ze aan de wederopbouw
van hun land beginnnen….
Patje ni tena katika Kongo, yeye ni niyuma katika Ubelgiji
Wengi salamu, kwakoo nana
(Patje is niet meer in Congo, hij is terug in België)
(vele groeten en tot een volgende keer)
